στιβαδοκοιτώ

-έω, Α

βρίσκομαι ή κοιμάμαι πάνω σε στιβάδα, σε στρώμα από χόρτα, άχυρα ή φύλλα («μελανείμονες ἄπαντες τὸ πλέον ἐν σάγοις, ἐν οἷσπερ καὶ στιβαδοκοιτοῡσι», Στράβ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < στιβάς, -άδος + -κοιτῶ (< κοίτη «κρεβάτι»), πρβλ. ἀνδρο-κοιτῶ].